ای دو سه تا کوچه ز ما دورتر...

آنچه را که هزاران سال است بشر در آرزویش نشسته، هزاران هزار دل در انتظارش لحظه شماری کرده، پدران به فرزندان نویدش را داده‌اند، مادران قصه اش را بر کودکان خوانده‌اند و گلهای گریبان دریده باغ در غیرتش، شمع‌ها بسی اشک‌ها در فراقش ریختند و بلبلان غزل‌ها به وصفش سرودند و پروانگان در آتش هجرانش به خاکستر نشستند و عاشقان آستین به خون دیده شستند هر نامه را که می‌گشودند سخن از او می‌گفت و هر که می‌رسید سراغ از او می‌جست، پیام آوری نبود که مژده وصلش را نمی‌داد و در کنار راهش به انتظارش نمی‌نشست، آدم به عشقش ترک جنان کرد و نوح از هجرش دل به طوفان سپرد، از سوز جدائیش خلیل تن به آتش داد و طره‌ای از زلفش هوش از سر موسی برد.

نفخه‌ای از دمش شور عشق به قلب عیسی افکند و بی‌تاب ظهورش نمود. آری همه جا و همیشه سخن از او بوده، شیعه به انتظارش گریبان دریده و عیسوی چشم به راهش دوخته، کلیمی نیز به آمدنش لحظه شمرده است، همه و همه می‌گویند خواهد آمد آنکه جهان را مالامال از عدل می‌کند و خواهد آمد آنکه صلح به ارمغان می‌آورد؛ صلحی فراگیر از قله‌ها تا قعر دریاها؛ کران تا کران را پر خواهد کرد، صحرا و دشت به عطرش رشک فردوس می‌شوند و شور در دل ابرها می‌افکند و زمین مستانه آنچه دارد بر طبق اخلاص می‌ریزد.

صلحی که از گل‌ها به دل‌ها نفوذ می‌کند، صلحی که دل سنگ‌ها را نرم کرده، سنگدلان را ذوب می‌کند، اینها همه امید و آمال بشر بوده و هست، اینها همه وعده‌ای است که پبامبران گذشته داده‌اند، و اینها نویدهای جانبخش امامانی است که انسان‌ها را به آینده‌ای زیبا امید می‌بخشند. بشنوید از حضرت امیر المومنین (علیه السلام) که از آن دوران چگونه یاد می‌کنند: آنگاه که قائم ما قیام می‌کند آسمان قطره‌هایش را نازل می‌کند و زمین گیاهانش را بیرون می‌ریزد.

این سخن اشاره به آن دارد که قبل از قیام آن بزرگوار آسمان از بارش قطراتش دریغ می‌کند و زمین از بیرون ریختن برکاتش بخل می‌ورزد و اگر چه نزول برکات از آسمان و زمین به خاطر قدوم مسعود آن ولی الله الأعظم است الا اینکه مردم نیز دست از کردار سابق خود برمی دارند و فرامین حضرت را به جان قبول می‌کنند، در نتیجه صلح و آرامش روی زمین سایه می‌افکند، و او نیز برکاتش را از مردم دریغ نمی‌کند و آسمان نیز رحمتش را نازل می‌نماید، و روایاتی بر این مضمون هست که گناه و معصیت موجب حبس برکات می‌گردد.

حضرت امیر المومنین (علیه السلام) در دعای کمیل به این مهم اشاره می‌فرمایند و باب رحمت الهی را پیش روی بندگان گنهکار می‌گشایند و راه و رسم توبه را اینگونه تعلیم می‌کنند:پروردگارا ؛ ببخش بر من گناهانی که عذاب را نازل می‌کند، پروردگارا ؛ ببخش بر من گناهانی که نعمتها را تغییر می‌دهد، پروردگارا؛ ببخش بر من گناهانی که دعا را حبس می‌کند، پروردگارا؛ ببخش بر من گناهانی که بلا را نازل می‌کند.

پس بعضی گناهان موجب نزول بلا و عذاب، و بعضی موجب از بین رفتن نعمت‌های الهی و حبس دعاها می‌گردند، در نهایت آن زمانی که تمام زمین از انواع گناه مالامال شده؛ هر گناهی اثر خود را می‌گذارد و به همین جهت زمین از خارج نمودن برکت خود امتناع می‌ورزد و آسمان نیز از بارش رحمتش دریغ می‌کند، اما وقتی که زمین از لوث گناهان پاک گردید و گناهکاران اصلاح شدند و آنچه مانع برکات بوده برداشته شد؛ زمین و آسمان رحمت خود را نازل می‌کند و گوئی دوران صلح زمین با زمینیان فرا می‌رسد